Σε καιρό αίρεσεως, τι θα μας ωφελήσει η ενότητα αν χάσουμε την ψυχη μας;

Αγαπητέ κ Καραγιάννη

Ως φοιτητή η πρόνοια του Θεού με οδήγησε στην πνευματική αγκαλιά ενός κληρικού, που θυμάμαι από τότε "σκανδάλιζε":

με την δίχως ωράρια παρουσία του στον Ιερό Ναό Προφητου Ηλιού Άνω Πόλεως Θεσσαλονίκης,
με τις ατελείωτες ουρές εξομολογήσεων κυρίως φοιτητών,
με τις τουλάχιστον 3 κάθε εβδομάδα μικρές Αγιορείτικες αγρυπνίες και μεγάλες δωδεκάωρες σε κάθε Δεσποτική και Θεομητορική εορτή
με τις ατελείωτες ώρες προσομιδή ακόμη και κάθε Κυριακή
Μαζί με τον παπα Σπύρο που είχε την ευθύνη του Συσσιτίου γερόντων, αποτελούσαν μια πνευματική όαση. Θεατρικές παραστάσεις με πρωταγωνιστές τον απλό λαό, κατηχητικά τμήματα ζωντανά και δραστήρια, κάλαντα στην Ενορία, πνευματικές ομιλίες 2 ή και 3 φορές την εβδομάδα για την οικογένεια, για την ευχή, για τα συναξάρια των Αγίων μας, για την Ορθοδοξία.

Ο παπα Νικόλας του Προφήτη Ηλία λοιπόν, πολύ πριν η ανεκτικότητα γίνει μόδα, τους σήκωνε όλους, πριν ο αντιρατσιστικός γίνει "τρομο"νόμος, υπήρξε μια ανοιχτή αγκαλιά δίχως διακρίσεις κατά το πρότυπο του Χριστού.
Έθετε όμως το όριο των Πατέρων στην αγάπη του, που το όριο της αγάπης είναι το ψέμμα και η αίρεσις.

Σήμερα ο πνευματικός μου πατέρας, καταδικάζεται από ένα Επισκοπικό δικαστήριο παρωδία, μόνον και μόνον επειδή πιστεύει πως ο Οικουμενισμός είναι παναίρεσις.
Επειδή πιστεύει πως στην λεγόμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης επιχειρήθηκε (και αυτό είναι ιστορικά επαναλαμβανόμενη σε καιρούς αιρέσεων εκτροπή) η Συνοδική κατοχύρωση μιας αιρετικής διδασκαλίας. Αποφαίνονται περί τούτου Άγιοι και φωτισμένοι γέροντες της Εκκλησίας μας.
Αγωνίζεται εσχάτως στο πλευρό του φωτισμένου ομοτίμου καθηγητού της Θεολογικής, π. Θεοδώρου Ζήση, ο οποίος είναι από τους εκλεκτούς εκείνους δασκάλους της Θεολογικής επιστήμης, που συντρίβουν Πατερικά και θεολογικά την επιχειρούμενη εκρτοπή.
Το αποτέλεσμα; Καταδικάζεται και ο π. Θεόδωρος Ζήσης, με επιπλέον κατηγορία της Φατρίας.
Το κατηγορητήριο και των δύο προσχηματικό και ψευδές: Σχίσμα, συκοφαντία και εξύβριση, απείθεια και καταφρόνηση και σκανδαλισμός.
Παραπέμπονται σε συνοδικό δικαστήριο με το αίτημα της καθαιρέσεως διότι υποστηρίζουν πως ο Οικουμενισμός είναι παναίρεσις.
Αποφάσισαν δε μετά πολλής προσοχής, προσευχής κα μελέτης να καταφύγουν στο έσχατο Πατερικό μέτρο της διακοπής μνημόνευσης του αιρετίζοντος Επισκόπου τους.

Αγαπητέ κ Καραγιάννη

Στο άρθρο σας διαπράξατε ένα δικαιολογημένο για τη θέση σας ατόπημα: Δώσατε έναν ορισμό για τον Οικουμενισμό εντελώς λανθασμένο.
Στο ίδιο άρθρο συνέχεια απευθυνθήκατε στο θυμικό μας, για να υπερασπισθείτε τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριάρχη και καταφέρατε να αθωώσατε το πρόσωπο.
Σήμερα με τη δευτερολογία σας, αποδείξατε ναι μεν πως τα κίνητρά σας είναι ειλικρινή, όμως η θεολογική σας ανεπάρκεια, σας παρασύρρει στην ίδια λαθμένη θεώρηση: Δεν υπάρχει ζήτημα ενότητος σε καιρό αιρέσεως. Το ζήτημα είναι η αλήθεια του Χριστού ή το ψέμμα της αιρέσεως και της απώλειας. Στην Ορθοδοξία μπορούμε να υπομέινουμε πολέμους, κακουχίες, βασανιστήρια και τον θάνατο αν μας αξιώσει ο Θεός. Σε καιρό αίρεσεως, τι θα μας ωφελήσει η ενότητα αν χάσουμε την ψυχη μας;

Και κάτι τελευταίο: Όλα όσα σωστά επισημαίνετε, οφείλατε να τα απευθύνετε στον ένοικο του Φαναρίου. Όχι στον θεσμό που τον τιμούμε και θα τον υπερασπιστούμε και με το αίμα μας αν χρειαστεί αλλά στο πρόσωπο.

Αν από το κάδρο της κρίσεως που περιγράφετε, εστιάσετε στο πρόσωπο θα εννοήσετε πως φέρει ακέραια την ευθύνη για την αναστάτωση και κρύβεται πίσω από τον θεσμό όταν τον εξυπηρετεί. Με διγλωσσία, με διπλωματία, με μεταπατερική θεολογία, με αγαπολογία και "πράσσειν άλογα", ο Πατριάρχης του γένους απλά διαψεύδει τις προσδοκίες του πιστού λαού και δεν ενδιαφέρεται για όσα εσεις ομολογείτε ειλικρινώς γράφοντας:


"Με ενδιαφέρει η γνώμη σας και μόνο. Η γνώμη των απλών πιστών, η γνώμη του Έλληνα, του ανθρώπου που όπως και γω και όλοι βρίσκουμε καταφύγιο στην πίστη μας και αδιαφορούμε για έριδες και για κόντρες."
Ο Θεός όμως δεν εμπαίζεται.

Καλή Ανάσταση