Τη νύχτα οι δουλειές που απαιτούν πνευματικό κόπο, γίνουνται μυσταγωγία. Η σιωπή, ο περιορισμός των ερεθισμάτων που μας αποσπούν, κάπως συνεισφέρουν σε τούτο.
Αυτή την περίοδο πέφτει πολύ διάβασμα λοιπόν. Ταξίδεμα κανονικό. Να μη θέλεις να σηκώσεις τα μάτια από τα βιβλία. Να μη συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο. Κάπου εκεί, ανάμεσα στην τόση πληροφορία, που ζητάει να γίνει γνώση, που πρέπει να μπει σε μια τάξη, έτσι απροειδοποίητα, συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να ψιθυρίζει .. την ευχή. Τότε η νύχτα αποκαλύπτεται. Τότε η πιο σπουδαία πνευματική εργασία, η ευχή, έρχεται και αλλοιώνει τον άνθρωπο. Μερώνει το αγρίμι μέσα μας, ξεδιψάει την αδέσποτη φύση μας, γίνεται κανόνας και στάση ζωής. Τι αφήνουμε ανεκμετάλλευτο; Πόσο πλούτο; Πόσα δωρεάν κονδύλια από το «ΕΣΠΑ» του Θεού, δεν «απορροφούμε»; Πως πορεύονται οι ανθρώποι άραγε δίχως απλανή πνευματικό οδηγό; Πόσα χρωστάμε άραγε εμείς, που τον δικό μας γέροντα ΔΕΝ τον εκμεταλλευόμαστε; Ξοδεύουμε το χρόνο της ζωής, δίχως σταθερότητα, με πισωγυρίσματα και ταλαιπωρίες. Με όλα τούτα, όποιος βρει τον τρόπο να πλησιάσει το γέροντα, όχι με το νου, με την καρδιά, όποιος βρει δια του γέροντος την αυτογνωσία, γίνεται και δόκιμος κυνηγός της Χάριτος. Ευστοχεί! Τέχνη όχι μύες!
 |
| *περίφημο σκίτσο του αγιογράφου Δήμου Σερκελίδη τον ευχαριστούμε.. |