Απεργήστε ντε!
Αύριο τα σπουδαία. Η Ευρώπη βαριακούει, σχεδόν κωφεύει. Η Ελληνική αντίδραση δε θα φτάσει ποτέ στα δικά τους αυτιά. Μπορεί και να μας τρίψουνε στη μούρη τις εκλογικές αναμετρήσεις των 6 τελευταίων ετών.
Ούτε ακούστηκε, ούτε θα ακουστεί λόγος που να συνιστά λύση, διέξοδο. Μονόλογοι, στημένα πάνελ, ατιμώρητα ψέμματα και ανευθυνότητα παντού.
Ακούραστοι αρθρογράφοι που στην πραγματικότητα λένε τον πόνο τους, μήπως και μαζευτούμε πέντε - έξι που να συμφωνούμε σε λίγα από τα πολλά που μας πνίγουν.
Χωρίς πυξίδα όμως, χωρίς κοινό στόχο, δίχως κοινό σκοπό, παρατείνουμε τον χρόνο της αβεβαιότητας. Το πάθημα της κρίσης δεν έγινε μάθημα.
Τα κακώς κείμενα του παρελθόντος ούτε διορθώθηκαν, μήτε θα διορθωθούν έτσι πως πάμε. Δεν αναγνωρίστηκαν καν.
Είναι λοιπόν αναγκαιότερο από ποτέ να συμφωνήσουμε επί της αρχής. Εθνική αρχή. Να αυτοπροσδιοριστούμε. Να χωρέσουμε όλοι σε τούτο τον τόπο. Να ξεκινήσουμε τη δουλειά. Δουλειά.
Πόσα χρωστάμε; Τόσα! Να τα ξωφλήσουμε μόνοι μας. Να προσαρμόσουμε τις ζωές μας, λιτά.
Όσο δεν συμβαδίζουν οι καταναλωτικές μας συνήθειες με τις αγοραστικές μας δυνατότητες, παίζουμε το παιχνίδι τους.
Γίναμε κοινωνικά παχύδερμα. Επιβάλλεται μια δίαιτα ανατρεπτική. Δίαιτα πληροφόρησης, δίαιτα επιθυμιών, δίαιτα κακίας, μίσους και ετεροπροσδιορισμου.
Το προσωπικό καλό, το τοπικό καλό να γίνει πανεθνικό καλό. Από τον εαυτό μας για το χωριό, την πόλη, την χώρα. Δράση σε τοπικό επίπεδο, διάχυση των καλών πρακτικών, τήρηση των νόμων, νοικοκύρεμα.
Προσωπική εργασία, τοπικές επιτροπές, σχέδια σε επίπεδο δήμων, που θα έχουν συγκεκριμένους στόχους. Η πολιτική να εξυπηρετεί τον κοινωνικό ιστό. Οι αιρετοί να υπερασπίζονται τις δράσεις των κοινωνιών. Καριέρες πολιτικές και ημέτεροι να γίνουν παρελθόν.
Ούτε ΕΣΠΑ ούτε προγράμματα. Αν δεν απαρνηθούμε τον εαυτό μας, όπως οικοδομήθηκε από διεφθαρμένους πολιτικούς, πως περιμένουμε αναστροφή του κλίματος.
Λέξη κλειδί είναι η ευθύνη. Ο πλουτισμός αργεί. Αν θέλουμε να χτίσουμε, να γεννήσουμε, να δημιουργήσουμε, να διορθώσουμε λάθη, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη.
Απέναντι στον εαυτό μας.
Απέναντι στα παιδιά μας.
Δίνουμε εξετάσεις λοιπόν.
Ας είναι η απεργία η σημερινή, η μικρή σπίθα που θα ανάψει μέσα μας το καμίνι. Εκεί να δοκιμαστούμε όλοι.